Alpakoterapia w Polsce stała się znana stosunkowo niedawno, ponieważ uczestniczące w niej zwierzęta do niedawna nie były w kraju hodowane. Zajęcia kontaktowe z alpakami nie są jednak metodą nową – od kilkudziesięciu lat cieszą się dużym zainteresowaniem w Ameryce i w wielu krajach europejskich. Wywodzące się z Południowej Ameryki zwierzęta z rodziny wielbłądowatych mają szereg cech, które predestynują je do kontaktu z człowiekiem. Alpaki przypominają nieco lamy, choć są od nich znacznie mniejsze – przy długości ciała około 1,5 m osiągają wysokość do 1 m w kłębie, a ważą 55–85 kg. Przeważnie są białe, brązowe lub czarne. Sierść alpaki jest gęsta, jedwabiście miękka, pachnąca i hipoalergiczna. Zwierzęta mają wyjątkowo sympatyczne pyszczki. Przede wszystkim jednak charakteryzują się niezwykłym usposobieniem – są przyjacielskie, nieagresywne, ciekawskie, inteligentne i towarzyskie. Dobrze reagują na obecność ludzi, uwielbiają być dotykane, szybko się uczą. Dzięki takiemu charakterowi alpaki znakomicie sprawdzają się w działaniach terapeutycznych, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które natychmiast „zakochują się” w tych przypominających żywą maskotkę zwierzętach.
Alpakoterapia stanowi uzupełnienie innych metod leczenia – np. rehabilitacji ruchowej, psychoterapii – a także formę edukacji. Polega na kontakcie z alpakami pod okiem instruktora. Już sama obserwacja tych sympatycznych zwierząt dostarcza pozytywnych wrażeń. W związku z łagodnym, przyjacielskim usposobieniem alpak można je głaskać, przytulać, bawić się z nimi. Zajęcia często obejmują karmienie czy czynności pielęgnacyjne. Charakter terapeutycznej aktywności dobiera się indywidualnie, w zależności od potrzeb pacjenta. Efekty widoczne są zwykle już po kilku sesjach.